همانطور که از تیتر هم متوجه شدید، در این مقاله سعی داریم نگاهی بیندازیم به نحوه کارکرد سیستم جدید انتشار اپلیکیشن در استورهای کنونی سیستم عامل آی‌اواس، یعنی ادهاک و پاسخی بدیم به چند پرسش اساسی که بسیاری از کاربران طی این مدت براشون سوال بوده است. پس تا آخر این مطلب، با انارمگ همراه باشید…
سیستم ادهاک چیست؟
بعد از سیستم اینترپرایز (پروفایل‌هایی که نیاز به Trust شدن داشتند) که برای خیلی از شما نام آشناست، سیستم ادهاک به عنوان روشی نوین و جدید، با پایداری بیشتر بین ارائه توسعه‌دهندگان استورهای آی‌اواس مطرح شد. در ابتدا گفته می‌شد که این روش پایداری صد در صدی داره، اما خب این حرف از اساس غلطه.
در سیستم عامل آی‌اواس، به دلیل انحصار اپل و بسیاری از محدودیت‌هایی که از جانب این شرکت اعمال شده، امکان نصب اپلیکیشن خارج از اپ‌استور امکان پذیر نیست و هر روشی که ارائه میشه، در واقع به نوعی دور زدن این محدودیت‌‌هاست و به هیچ عنوان اسم پایدار بودن نمی‌توان روی آن‌ها گذاشت. (حتی اپلیکیشن‌های داخل اپ‌استور هم پایدار نیستن؛ نمونش اپلیکیشن rewound که چند روز پیش بدون دلیل موجهی، با هزاران یوزر، از اپ‌استور حذف شد.)
اپل به توسعه‌دهندگانی که اپل آیدی آن‌ها در Apple Developer Program ثبت شده باشد، (که برای ثبت کردنش باید مبلغی معادل ۱۰۰ دلار برای یک سال، بدون در نظر گرفتن مالیات پرداخت شود.) اجازه میدهد که UDID ۱۰۰ دیوایس را در اپل آیدی خود ثبت کنند و اپلیکیشن‌های خود را بر روی آن‌ها شروع به نصب و تست کنند.
در روش ادهاک از این موضوع استفاده می‌شود و UDID دیوایس کاربر به عنوان دیوایسی که در دستان یک توسعه دهنده قرار داره ثبت میشه و زمانی که کاربر درخواست نصب یک اپلیکیشن را برای استور ارسال می‌کند، سیستم به صورت اتوماتیک با استفاده از مجوزی که از اپل دریافت کرده است، اپلیکیشن را ساین می‌کند و در اختیار کاربر قرار میدهد؛ بنابراین کاربر برای یک سال قادر به استفاده از اپلیکیشن خواهد بود.
این خلاصه‌ای از روند پیچیده ساین و نصب اپلیکیشن توسط روش ادهاک بود. حالا برسیم به بحث هزینه‌ها و نکات مثبت و منفی این سیستم نسبت به روش اینترپرایز.
هزینه‌ها
در سیستم اینترپرایز تنها هزینه‌ای که ارائه دهندگان استورها متحمل می‌شدند، خرید پروفایل اینترپرایز بود که طی یکی دو سال اخیر هم به دلیل قیمت دلار و سخت‌گیری‌های بیشتر اپل، قیمت‌هایشان تقریبا فضایی شد و دیگه از نظر اقتصادی، ادامه این روش توجیه پذیر نبود.
اما در روش ادهاک، داستان به کلی متفاوت است. استورها، برای ثبت هر ۱۰۰ یوزر، باید یک اپل آیدی ۱۰۰ دلاری تهیه کنند. برای خرید این نوع از اپل آیدی، نیاز به یک حساب بانکی متعلق به یک فرد مشخص در خارج از ایران است. هر شخص تنها یک اپل آیدی به نام خودش می‌تواند خریداری کند که این یعنی برای هر ۱۰۰ کاربر، به یک نفر خارج از ایران نیاز است که به صورت قانونی شهروند یکی از کشورها باشد. (که هرکسی حاضر به انجام چنین کاری نیست.)
زمانی که تعداد یوزر‌ها زیاد شود، ارائه دهندگان خدمات، برای تهیه اپل آیدی مجبور به خرید آن از بازار سیاه می‌شوند و اینجاست که قیمت‌ها کمی تغییر می‌کند. در بازار سیاه، دیگر اپل آیدی ۱۰۰ دلاری وجود ندارد و بعضا قیمت آن تا ۴۰۰ دلار (و حتی بالاتر) فروخته می‌شود. به همین دلیل است که استورها مجبور به بستن امکان خرید اشتراک توسط یوزر‌های جدید و یا افزایش قیمت نجومی اشتراکشان می‌شوند.
مزایا و معایب سیستم ادهاک
بعد از خواندن مطالب بالا شاید براتون سوال باشه که چرا استورها اصرار به استفاده از این روش دارند؟
در سیستم اینترپرایز اگر یک پروفایل توسط اپل شناسایی و Revoke (باطل) می‌شد، تمامی یوزرهایی که از طریق آن اقدام به نصب اپلیکیشن کرده بودند، دچار مشکل می‌شدند و اپلیکیشن آن‌ها از کار می‌افتاد؛ این مورد برای اپلیکیشن‌ها و استارتاپ‌هایی که تعداد کاربرانشان بالا بود، بسیار زیان آور بود و باعث ضربه خوردن آن‌ها می‌شد.
اما در سیستم ادهاک، اگر یک اپل آیدی توسط اپل شناسایی شود و این شرکت متوجه استفاده غیر معمول از آن شود، اپل آیدی را به حالت تعلیق در می‌آورد. این اتفاق باعث می‌شود تنها ۱۰۰ نفری که UDID دیوایس آن‌ها در آن اپل آیدی ثبت شده بود، در استفاده از اپلیکیشن‌هایشان دچار مشکل شوند که نسبت به استفاده از پروفایل‌ها، روش امن‌تر و پایدارتری حساب می‌شود.
این چکیده‌ای بود از معرفی روش ادهاک و مقایسه آن با روش اینترپرایز…