سرانجام اولین مک‌بوک‌های مبتنی بر پردازنده‌ی M1 شرکت اپل راهی بازار شده و یک شبه دنیای لپ‌تاپ‌ها را متحول کردند. هنگامی‌که اپل ادعا کرد قصد دارد کامپیوترهای خود را تغییر دهد و صحبت از پردازنده‌ی جدیدی را مطرح کرد، شک و تردید زیادی در این ادعاها وجود داشت. اپل ادعاهای زیادی در رابطه با عملکرد و عمر باتری این محصولات جدید مطرح کرد، که با توجه به عملکرد لپ‌تاپ‌های مجهز به تراشه‌های مبتنی بر معماری Arm از کوالکام و مایکروسافت، قبول این ادعاهای اپل کار چندان آسانی نبود؛ در ادامه با انارمگ همراه باشید…
در نهایت دیدیم که همه‌ی این ادعاها واقعیت داشت و پردازنده‌ی M1 نه تنها با همتایان قبلی اینتل نزدیک نیست بلکه از همه‌ی آنها پیشی گرفته و فاصله‌ی زیادی با آنها دارد. طبق مقایسه‌های انجام شده تراشه‌ی M1 حتی برای بالاترین مدل پردازنده‌ی Core i9 اینتل هم رقیب قدرتمندی به حساب می‌آید.
با مشاهده و بررسی این عملکرد فوق العاده، محتوای سوالات به سرعت تغییر پیدا کرد. حال بجای پرسش ” چرا می‌خواهید روی تراشه‌ی اثبات نشده و جدید اپل ریسک کنید؟ ” این سوال مطرح می‌شود که ” با این شرایط رقبایی مانند کوالکام، اینتل و AMD چطور می‌خواهند به این موضوع واکنش نشان دهند؟ “
برای سال‌های متمادی اینتل و AMD با بهبود عملکرد CPU، افزایش دوام باتری و گرافیک و کار روی چنین مواردی مشغول شطرنج بازی هستند و دائما عقب یا جلو می‌روند. اما حالا اپل در سطح متفاوتی وارد این بازی و رقابت شده است. همان تعامل بین سخت‌افزار و نرم‌افزار که در آیفون و آیپد باعث موفقیت‌های چشمگیری شده بود، اکنون وارد دنیای مک شده است.
یکپارچگی نرم‌افزار و سخت‌افزار در مک بوک های اپل
موضوع تنها این نیست که با کمک تراشه‌ی M1 سرعت سخت‌افزاری بیشتر شده باشد، بلکه اپل به لطف این تراشه توانسته کنترل کامل بر سخت‌افزار و نرم‌افزار داشته و یکپارچگی بین آنها را افزایش دهد. به همین دلیل مک‌های جدید مانند آیفون و آیپدها با مصرف رم کمتر می‌توانند عملکرد بیشتر و سریعتری را نسبت به نسخه‌های اینتل داشته باشند.
اپل همچنین در زمینه‌ی رابط “رزیتا ۲” (Rozita 2) که وظیفه‌ی اجرای برنامه‌های مبتنی بر معماری x86 بر روی مک‌های مبتنی بر تراشه‌ی M1 را بر عهده دارد، بسیار عالی عمل کرده است. این موضوع کلیدی و مهم از استراتژی نرم‌افزاری اپل برای سختافزارهای جدید است. به این صورت که امکان اجرای نرم‌افزارهای قدیمی را در مک‌های جدید امکان پذیر می‌کند.
این مساله توجه کاربران را به خود جلب کرده و برایشان بسیار مهم است چرا که می‌توانند بدون هیچ مشکلی از برنامه‌های خاص سختافزارهای قدیمی خود در مک‌های جدید استفاده کنند.
حال هیجان‌انگیز‌ترین نکته این است که تراشه‌ی M1 اولین محصول در این مسیر جدید به شمار می‌آید. نسل اول این تراشه برای استفاده در ارزان‌ترین لپ‌تاپ‌ها و کامپیوترهای دسکتاپ این شرکت طراحی شده است. اگر اپل همین روند پیشرفت را ادامه دهد، نسل‌های بعدی این تراشه می‌تواند جذابیت و کارایی مک‌‌ها را چندین برابر کند.
در حال حاضر تنها روزنه‌ی امید برای لپ تاپ‌های X86 این است که تنها اپل به این تکنولوژی دسترسی دارد و با کمک کنترل کاملی که به‌روی سخت‌افزار و نرم‌افزار داشته، توانسته به این سطح از سرعت، عملکرد نرم‌افزاری و عمر باتری با تراشه‌های مبتنی بر معماری ARM دست پیدا کند.
چه کاری از دست رقیبان بر می‌آید؟
حال این سوال مطرح است که شرکت‌هایی مانند کوالکام و مایکروسافت با نسل جدید لپ‌تاپ‌های ویندوزی مبتنی بر تراشه‌ی ARM می‌توانند موفقیت اپل را تقلید و تجربه کنند؟ مطمئنا بازسازی مجدد ویندوز بسیار طول خواهد کشید و در این زمان نیز قطعا مشتریان بیشتری مجذوب تغییرات جدید اپل خواهند شد.
در این میان اگرچه مایکروسافت لپ‌تاپ‌های سرفیس را طراحی می‌کند و حتی با همکاری کوالکام دو تراشه‌ی مبتنی بر ARM بنام‌های SQ1 و SQ2 توسعه داده اما هنوز هم از نظر کنترل به‌روی اکوسیستم نرم‌افزاری و سخت‌افزاری فاصله‌ی زیادی با اپل دارد.
مک بوک ایر و مک بوک پرو جدید لپ‌تاپ‌های مناسبی برای تمامی کاربران نیستند. زیرا که برخی از کاربران برای برخی کارهای پیشرفته گرافیکی به سخت افزار قوی‌تری نیاز دارند. اما وقتی یک لپ‌تاپ ۱۰۰۰ دلاری مبتنی بر تراشه‌ی M1 در مقابل مک بوک ۶۰۰۰ دلاری با ۴ برابر رم بیشتر و بهترین پردازنده‌ی اینتل عملکرد بهتری دارد و در عین حال وزن کمتر و عمر باتری بیشتری دارد، چه کاری از دست رقبا بر می‌آید؟